Zapalenie tkanki łącznej powszechnie zwane jest cellulitisem, (nie mylić z cellulitem, dotyczącym nieestetycznych zmian skórnych powstających wskutek błędnego rozmieszczenia tkanki tłuszczowej pod skórą). Cellulitis wynika z infekcji bakteryjnej, a nieleczony może mieć poważne powikłania, m.in. zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Zapalenie tkanki łącznej obserwujemy również w przebiegu chorób autoimmunologicznych, zwłaszcza mieszanek choroby tkanki łącznej.
Cellulitis
Cellulitis ma charakter ostry i rozprzestrzenia się po organizmie bardzo szybko. Zazwyczaj dotyczy nóg, ramion i twarzy (w przypadku pacjentów dorosłych), a także twarzy i okolic odbytu (w przypadku dzieci).
Cellulitis – przyczyny
Bezpośrednią przyczyną choroby jest infekcja bakteryjna, za którą w znacznej większości przypadków odpowiadają gronkowce złociste (Staphylococcus aureus). Jedynie w sporadycznych przypadkach zapalenie tkanki łącznej mogą wywołać paciorkowce z grupy Streptococcus A. Bakterie przenikają do organizmu w momencie, w którym dojdzie do mechanicznego uszkodzenia ciągłości skóry, np. podczas skaleczenia się, ale również podczas ukąszenia owada czy w trakcie przekłuwania uszu zanieczyszczoną igłą. Do rozwoju choroby może dojść też wskutek podrapania lub pogryzienia przez zwierzę zakażone bakterią Pasteurella multocida.
W gronie ryzyka znajdują się osoby z chorobami przewlekłymi obniżającymi odporność organizmu (zwłaszcza z cukrzycą i HIV) oraz ze schorzeniami dermatologicznymi (np. egzema, łuszczyca, grzybica skóry). Czynnikiem ryzyka jest również przewlekła glikokortykosteroidoterapia oraz przyjmowanie leków, które wpływają na obniżenie odporności.
Cellulitis – objawy
Początkowo objawy dotyczą wyłącznie zainfekowanego miejsca na ciele, przez które bakteria przedostała się do ustroju. Skóra staje się tkliwa, zaczerwieniona i obrzęknięta. Mogą pojawić się pęcherze i wybroczyny, a także czerwona linia biegnąca od zainfekowanego miejsca na ciele do najbliżej zlokalizowanych węzłów chłonnych. Wraz z upływem czasu do obrazu klinicznego dołączają objawy ogólnoustrojowe: dreszcze, zlewne poty, bóle głowy czy gorączka. Jeśli bakteria rozprzestrzeni się po całym organizmie wraz z krwią, mogą rozwinąć się bardzo groźne powikłania, w tym nawet posocznica.
Cellulitis – leczenie
Jak w przypadku każdej antybiotykoterapii, tak i tu zastosowanie znajdują antybiotyki. Lekiem z wyboru jest amoksycylina stosowana niekiedy nawet przez kilka miesięcy. Dużym błędem jest stosowanie leków z grupy NLPZ, które zwiększają ryzyko martwiczego zapalenia powięzi. Wszelkie leki przeciwbólowe i przeciwzapalne musza być więc starannie dobrane przez lekarza.
Mieszana choroba tkanki łącznej
Mieszana choroba tkanki łącznej jest przewlekłą, autoimmunologiczną chorobą zapalną, łączącą w swoim obrazie klinicznym cechy tocznia rumieniowatego układowego, twardziny układowej, zapalenia wielomięśniowego, zapalenia skórno-mięśniowego oraz reumatoidalnego zapalenia stawów. Kluczową cechą rozpoznawczą mieszanej choroby tkanki łącznej jest stwierdzana w surowicy pacjentów obecność przeciwciał przeciwjądrowych przeciw rybonukleoproteinie.
Mieszana choroba tkanki łącznej – przyczyny
Przyczyny chorób autoimmunologicznych nie są znane. Uważa się, że na ich wystąpienie wpływ mają czynniki genetyczne i środowiskowe, w tym ekspozycja na przewlekły i silny stres, wysoki poziom wolnych rodników w organizmie, obecność tego typu chorób w bliskiej rodzinie, jak również narażenie na różnego rodzaju promieniowanie. Wciąż jednak nie wiadomo, dlaczego u niektórych osób narażonych na czynniki ryzyka choroba się rozwija, a u innych nie. Nieznany jest też jej dokładny mechanizm.
Mieszana choroba tkanki łącznej – objawy
Pierwszymi objawami mieszanek choroby tkanki łącznej są:
- ogólne osłabienie;
- bóle mięśni i bóle stawów;
- objaw Raynauda;
- obrzęk rąk;
- stan podgorączkowy.
Wraz z upływem czasu do obrazu klinicznego dołączają objawy skórne, mięśniowo-szkieletowe oraz pochodzące z narządów wewnętrznych (zwłaszcza płuc, przewodu pokarmowego i naczyń krwionośnych). U wielu pacjentów dodatkowo pojawiają się:
- powiększenie węzłów chłonnych;
- rumień twarzy;
- sklerodaktylia;
- zajęcie przełyku.
Ze względu na tak zróżnicowane objawy rozpoznanie choroby często się przedłuża.
Mieszana choroba tkanki łącznej – leczenie
Nie ma sposobów pozwalających na całkowite wyleczenie mieszanej choroby tkanki łącznej. Stosuje się więc metody objawowe i takie, których celem jest opóźnianie postępów choroby. Istotną kwestią w terapii mieszanej choroby tkanki łącznej jest przewlekła glikokortykosteroidoterapia, obarczona jednak dużą liczbą działań niepożądanych. Leki tego typu należy odstawiać natychmiast po uzyskaniu poprawy stanu zdrowia. Pomocna w tym zakresie jest także terapia łączona z lekami immunosupresyjnymi, jak również fizjoterapia. Osoba chora powinna zwrócić uwagę na zdrowy tryb życia, regularną aktywność fizyczną, unikanie stresu, wysypianie się, stosowanie zbilansowanej diety oraz suplementację.
Polecane produkty:
|
Czarnuszka siewna
Czarnuszka ma zastosowanie w różnego rodzaju problemach skórnych. Jest wykorzystywana w zwalczaniu trądziku, blizn, zakażeń wirusowych, bakteryjnych i grzybiczych, alergii, a także suchej skóry, również głowy (np. łupież). Zobacz więcej... |
|
Olej z czarnego kminku
Olej z czarnego kminku tłoczony na zimno zachowuje wszystkie, cenne substancje m.in. witaminę E oraz niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe. Jego działanie to dokładne nawilżanie, szybsza regeneracja, poprawa wyglądu skóry ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Dubiel-Braszczok B., Włoch-Targońska M., Kotyla P., Kalcyfikacje w przebiegu układowych chorób tkanki łącznej. Opis przypadku i przegląd literatury, Alergia Astma Immunologia, 23/2018.
- Jasiewicz A., Samochowiec J., Zaburzenia psychiczne w chorobach tkanki łącznej, Psychiatria, 2/2011.
- Olesińska M., Felis-Giemza A., Mieszana choroba tkanki łącznej, Reumatologia, 1/2016.
- Cranendonk D., Lavrijsen A., Prins J., Wiersinga W., Cellulitis: current insights into pathophysiology and clinical management. The Netherlands Journal of Medicine, 9/2017.
