Erytrodermia

Spis treści

Koenzym Q10 promocja

Koenzym Q10 promocja

Erytrodermia (łac. erythrodermia) to rozległy i poważny dermatologiczny stan zapalny skóry, wyróżniający się zaczerwienieniem i złuszczaniem. Obejmuje co najmniej 90% powierzchni ciała i dlatego też staje się nie tylko problemem estetycznym, ale i zdrowotnym – obniża bowiem i znacząco upośledza funkcje skóry. Warto podkreślić, że nie jest to samodzielna choroba, lecz objaw kliniczny wielu różnych schorzeń dermatologicznych, autoimmunologicznych czy polekowych.

Erytrodermia

Erytrodermia – przyczyny

Głównymi przyczynami erytrodermii są:

W przypadku łuszczycy można mówić zazwyczaj o erytrodermii wtórnej, będącej konsekwencją znacznego nasilenia i rozprzestrzenienia się już istniejących zmian skórnych. Stan ten z reguły jest wynikiem agresywnego leczenia zewnętrznego, zbyt intensywnej fototerapii lub też skutkiem stosowania kortykosteroidów ogólnie. Należy jednak podkreślić, że wśród wielu postaci klinicznych łuszczycy wyodrębnia się łuszczycę erytrodermiczną. Powinna być ona wówczas klasyfikowana jako erytrodermia pierwotna, którą można również rozpoznać w przebiegu ziarniniaka grzybiastego i osutki polekowej, ponieważ zmiany rozwijają się w obrębie prawidłowej, zdrowej skóry.

Sklep Spirulina
Sklep Spirulina

Erytrodermia łuszczycowa jest ciężką postacią łuszczycy, która może pojawiać się nagle lub podczas przewlekłego przebiegu choroby. To również jedna z rzadziej występujących postaci łuszczycy –  jej rozpowszechnienie u pacjentów zmagających się z tą chorobą szacuje się na 1-2,25%. Kluczowe jest odróżnienie erytrodermii łuszczycowej od innych chorób zapalnych skóry, które mogą objawiać się w sposób podobny, takich jak łupież czerwony mieszkowy, ciężkie przypadki atopowego zapalenia skóry, układowe lub uogólnione osutki polekowe oraz erytrodermiczne stadium chłoniaka skóry. Warto podkreślić, że łuszczyca jest przyczyną 25% przypadków erytrodermii.

Erytrodermia – objawy

Erytrodermia (inaczej: złuszczające zapalenie skóry) to ostry, uogólniony stan zapalny skóry, który obejmuje przynajmniej 90% jej powierzchni. Charakteryzuje się różnym typem oraz stopniem złuszczania, świądem skóry i często stanowi poważne zagrożenie życia. Niebezpieczeństwo tego stanu chorobowego wiąże się głównie z zaburzeniami funkcji termoregulacyjnej skóry, znaczną utratą płynów poprzez parowanie lub wysięk, utratą białek towarzyszącej niekontrolowanemu złuszczaniu, dysfunkcją bariery ochronnej skóry oraz nierzadko występującymi powikłaniami sercowo – naczyniowymi, nerkowymi i wątrobowymi. Ogólne objawy obejmują wzrost wartości wykładników stanu zapalnego: podwyższone OB, zwiększone stężenie białka C-reaktywnego, leukocytozę i uogólnioną, raczej odczynową limfadenopatię.

Objawy skórne erytrodermii (zwłaszcza łuszczycowej) to rumień, obrzęk, powierzchowne złuszczanie, wypadanie włosów lub dystrofia płytek paznokci, którym towarzyszą objawy ogólne, takie jak gorączka, dreszcze, osłabienie, męczliwość lub zastoinowa niewydolność serca z dużym rzutem serca. Pacjenci znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka nadkażenia i posocznicy spowodowanej patogenami bytującymi na skórze, zwłaszcza gronkowcem złocistym.

Erytrodermia – leczenie

W początkowym okresie leczenie erytrodermii polega zwłaszcza na obserwacji i postępowaniu podtrzymującym, rozumianym jako odstawienie wszystkich leków, których przyjmowanie nie jest niezbędne, stosowanie obfitych ilości emolientów, właściwe odżywianie pacjenta i płynoterapia. Wszelkie choroby podstawowe powinny zostać ustabilizowane (doprowadzone do kontrolowanego okresu remisji), a jeśli to możliwe – wyleczone. I mowa tutaj nie tylko o chorobach dermatologicznych, ale też ogólnych. Uzupełniająco, jako profilaktykę zakażeń, stosuje się antybiotyki doustnie, zewnętrzne preparaty kortykosteroidowe, witaminy i leki przeciwhistaminowe z uwagi na ich działanie uspokajające, nasenne i przeciwświądowe.



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Kopeć K., Jagas A., Jankowska-Konsur A., Maj J., Erytrodermia łuszczycowa po ogólnym zastosowaniu kortykosteroidów – opis przypadku, Przegl Dermatol 2011, 98, 405–409.
  2. Rudnicka L., Olszewska M., Rakowska A., Sar-Pomian M., Współczesna dermatologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2022.

Zapisz się do newslettera!

Szukaj
Kategorie wpisów

Najpopularniejsze w Zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *