Leukocytoza to stan podwyższonego poziomu całkowitej liczba leukocytów (krwinek białych). Zazwyczaj wskazuje na zakażenie lub chorobę rozrostową układu białokrwinkowego. Poważniejsze zmiany całkowitej liczby leukocytów są zwykle konsekwencją zmian ich największych subpopulacji – neutrofilów i limfocytów. Diagnostyką i leczeniem problemu zajmuje się lekarz hematolog lub konkretny specjalista, jeśli znane są przyczyny leukocytozy (np. endokrynolog, onkolog itd.).
Leukocytoza – przyczyny
Prawidłowy zakres leukocytów we krwi obwodowej powinien zawierać się w przedziale 4000-10 000 komórek na 1 mm3 krwi. W niektórych sytuacjach patologicznych ilość krwinek białych znacznie przekracza górną normą. Jako że najczęściej leukocytoza wynika ze zwiększenia poziomu neutrofilów lub limfocytów, to właśnie te komórki należy ocenić w pierwszej kolejności. Podwyższenie poziomu neutrofilów zwykle bywa konsekwencją:
- ostrych zakażeń bakteryjnych;
- białaczki szpikowej;
- przewlekłego przyjmowania glikokortykosteroidów;
- nadczynności nadnerczy;
- reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS);
- dny moczanowej;
- silnego stresu w życiu codziennym;
- masywnej utraty krwi;
- niektórych zatruć, np. czadem;
- cukrzycowej kwasicy ketonowej;
- mocznicy;
- śpiączki wątrobowej.
Z kolei podwyższony poziom limfocytów może mieć przyczyny takie jak:
- przewlekłe zakażenia bakteryjne;
- wirusowe zapalenie wątroby;
- szpiczak mnogi;
- białaczka limfatyczna;
- zakażenia wirusowe, np. odra, mononukleoza zakaźna.
Dodatkowo warto wymienić przyczyny wzrostu poziomu bazofilów (co jednak zdarza się nieco rzadziej):
- przewlekła białaczka szpikowa lub mielomonocytowa;
- ostra białaczka bazofilowa;
- czerwienica prawdziwa
Do grona innych przyczyn, niezwiązanych z konkretną subpopulacją leukocytów, zaliczamy ciążę, napady padaczkowe oraz otyłość. Zmiany całkowitej liczby leukocytów należy zawsze rozpatrywać łącznie ze zmianami liczebności ich subpopulacji.
Leukocytoza – objawy
Leukocytoza nie jest chorobą, lecz jej manifestacją, dlatego nie wiąże się z wystąpieniem żadnych dolegliwości. Ewentualne objawy wynikają nie z podwyższenia liczby leukocytów, a z obecności i rozwoju konkretnej choroby. Przykładowo przy reumatoidalnym zapaleniu stawów objawami będą sztywność i ból stawów, obrzęki oraz zaczerwienienie skóry nad stawami, natomiast przy nadczynności nadnerczy zaobserwujemy zmęczenie, osłabienie i nagły przyrost masy ciała.
Diagnostyka leukocytozy
Poziom leukocytów oraz ich poszczególnych frakcji można szybko sprawdzić na podstawie zwykłego badania krwi. Do placówki medycznej należy stawić się z samego rana, na czczo. Krew pobierana jest z żyły w zgięciu łokcia, a wyniki często dostępne są już tego samego dnia. Bardziej szczegółową diagnostykę stosuje się celem znalezienia przyczyny leukocytozy.
Leukocytoza – leczenie
Nie ma jednego schematu postępowania przy leukocytozie. Należy zastosować leczenie przyczynowe, które różni się w zależności od choroby, która przyczyniła się do wzrostu poziomu krwinek białych. W związku z tym, jeśli nadmiar leukocytów wynika z infekcji bakteryjnej, należy rozpocząć indywidualnie dobraną antybiotykoterapię. Z kolei przy wszelkich chorobach nowotworowych konieczne jest jak najszybsze wdrożenie leczenia onkologicznego.
Leukocytoza a leukopenia
Nie należy mylić tych dwóch medycznych terminów, ponieważ odnoszą się do różnych, wręcz przeciwnych, stanów zdrowia. Leukocytozę diagnozujemy w momencie, gdy liczba krwinek białych przekroczy 10 000 komórek na 1 mm3 krwi. Z kolei leukopenia to spadek liczby krwinek białych poniżej 4 000 komórek na 1 mm3.
Polecane produkty:
|
Olej z czarnego kminku
Olej z czarnego kminku tłoczony na zimno zachowuje wszystkie, cenne substancje m.in. witaminę E oraz niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe. Jego działanie to dokładne nawilżanie, szybsza regeneracja, poprawa wyglądu skóry ... Zobacz więcej... |
|
Czarnuszka siewna
Czarnuszka ma zastosowanie w różnego rodzaju problemach skórnych. Jest wykorzystywana w zwalczaniu trądziku, blizn, zakażeń wirusowych, bakteryjnych i grzybiczych, alergii, a także suchej skóry, również głowy (np. łupież). Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Szczeklik A., Choroby wewnętrzne, tom II, Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2006.
- Traczyk W., Fizjologia człowieka w zarysie, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2007.
- Ganong W., Fizjologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2017.
- Silverthorn D., Fizjologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2018.
