Niepłodność idiopatyczna to problem zdrowotny (niebędący chorobą), w przebiegu którego partnerzy mimo regularnych starań zgodnie z kalendarzykiem owulacji nie są w stanie począć potomstwa. W jej przypadku przyczyny tych trudności nie są znane, stąd określenie „idiopatyczna”. Fizjologicznie zarówno organizm kobiety, jak i mężczyzny, są w stanie począć dziecko, jednak z niewiadomych powodów do tego nie dochodzi.
Niepłodność a bezpłodność
W pierwszej kolejności należy świadomie odróżniać niepłodność od bezpłodności, jako że oba pojęcia bardzo często są błędnie stosowane zamiennie. Niepłodność odnosi się bowiem do trudności z zajściem w ciążę mimo regularnego próbowania, natomiast bezpłodność to trwała niezdolność do zostania rodzicem.
Niepłodność idiopatyczna – przyczyny
Choć przyczyny niepłodności idiopatycznej nie są znane, wymienia się szereg czynników ryzyka, które mogą predysponować do tego stanu. Uważa się, że podłożem problemu są czynniki związane z psychiką jednego lub obu partnerów. Wśród nich wymienia się:
- lęk związany przed kolejnym negatywnym testem ciążowym;
- stres towarzyszący długotrwałemu staraniu się o dziecko;
- problemy partnerskie, w tym obwinianie się wzajemnie o brak potomstwa, konflikt i nierozwiązane problemy;
- kompleksy uniemożliwiające rozluźnienie się podczas współżycia.
Zauważono, że partnerzy starający się przez wiele lat o dziecko podchodzą do stosunków seksualnych mechanicznie, bez większych emocji. Współżycie w określonych dniach i godzinach także nie sprzyja spontaniczności. Ciekawym zjawiskiem jest zajście w ciążę w momencie zaprzestania starania się o potomstwo. Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że nagle pozbywamy się lęków, wewnętrznego napięcia, niepewności i stresu. Ciało się rozluźnia, a partnerzy pozwalają sobie na większą spontaniczność, co pozytywnie wpływa na rozród.
Niepłodność idiopatyczna – kiedy ją diagnozujemy?
Niepłodność można zdiagnozować w momencie, gdy partnerzy starają się o potomstwo przynajmniej 12 miesięcy, przy czym stosunki seksualne odbywają się regularnie (co 2-3 dni) bez żadnego zabezpieczenia. Aby stwierdzić niepłodność idiopatyczną należy udać się do ginekologa na szczegółowe badania diagnostyczne celem wykluczenia problemów zdrowotnych uniemożliwiających poczęcie potomstwa. Diagnostyce powinna poddać się zarówno kobieta, jak i mężczyzna. Dzięki temu można wykluczyć przyczyny zdrowotne, takie jak niska jakość nasienia w przypadku mężczyzn bądź niedrożność jajowodów lub endometrioza w przypadku kobiet.
Najlepszą opcją jest wspólna, partnerska wizyta w klinice leczenia niepłodności. Jeśli zostaną wykryte nieprawidłowości zdrowotne, lekarze od razu podejmą się ich leczenia. Jeśli okaże się, że niepłodność idiopatyczna trwa dłuższy czas, pomogą w poczęciu potomstwa technikami medycznymi.
Niepłodność idiopatyczna – leczenie
Leczenie niepłodności idiopatycznej jest trudne ze względu na brak konkretnych przyczyn powodujących trudności z zajściem w ciążę. Nie ma problemów zdrowotnych, które można leczyć. Tym samym postępowaniem pierwszego wyboru są wizyty partnerskie u psychoterapeuty (jeśli istnieją problemy czy konflikty w związku, ale również w rodzinie, życiu zawodowym czy prywatnym), a także zmiana stylu życia. Zaleca się:
- wysypianie się;
- unikanie stresu;
- zdrowe i zbilansowane odżywianie się;
- regularną, umiarkowaną aktywność fizyczną;
- zdrowe, spontaniczne i emocjonalne podejście do seksu;
- Wspólne podróżowanie sprzyjające spontaniczności;
- picie przynajmniej 1,5 l wody dziennie.
Do powyższych rad musi odnieść się zarówno kobieta, jak i mężczyzna. Ich celem jest stworzenie jak najlepszych warunków dla organizmu do poczęcia dziecka. Dodatkowo rekomenduje się suplementację koenzymu Q10 w przypadku mężczyzn (lek II rzutu w leczeniu męskiej niepłodności) oraz suplementację Chlorelli, Spiruliny, NNKT i witamin z grupy B bez względu na płeć.
Jeśli mimo stosowania się do powyższych zaleceń partnerzy w dalszym ciągu nie mogą doczekać się potomstwa, poleca się zapłodnienie pozaustrojowe. Posiada ono najwyższą udowodnioną skuteczność spośród wszystkich metod leczenia niepłodności. Metoda in vitro polega na zapłodnieniu pobranej wcześniej żeńskiej komórki jajowej przez plemniki uzyskane od partnera kobiety. Wszystko odbywa się w warunkach laboratoryjnych. Zapłodniona komórka jajowa jest następnie przez lekarzy wprowadzana bezpośrednio do macicy, gdzie się zagnieżdża dając początek nowemu życiu.
Polecane produkty:
|
Koenzym Q10 bioalgi
Koenzym Q10 bioalgi to naturalny suplement o wysokiej jakości, zawiera związki które chronią organizm przed wolnymi rodnikami. Dodatkowo koenzym Q10 uczestniczy w każdym procesie fizjologicznym komórek organizmu … Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Kuczyński W., Kurzawa R., Oszukowski P., Pawelczyk L., Poręba R., Radowicki S., Szamatowicz M., Wołczyński S., Rekomendacje dotyczące diagnostyki i leczenia niepłodności, Polskie Towarzystwo Ginekologiczne, 83/2012.
- Gawinek J., Naworska B., Zapłodnienie in vitro jedną z metod leczenia niepłodności w Polsce, Problemy Pielęgniarstwa, 22/2014.
