Nowotwory sromu

Spis treści

Koenzym Q10 promocja

Koenzym Q10 promocja

Nowotwory sromu to stosunkowo rzadko występujący rodzaj chorób onkologicznych. Stanowią bowiem 5% wszystkich nowotworów narządów rodnych kobiety.

Nowotwory sromu

Nowotwory sromu

Statystki medyczne wskazują, że najczęściej występującym nowotworem sromu jest rak kolczystokomórkowy, a więc rodzaj raka skóry. Warto podkreślić, że około 5% nowotworów sromu to czerniak.

Wśród nowotworów sromu można wyróżnić:

  • nowotwory niezłośliwe;
  • stany przedrakowe;
  • rak sromu.

1. Nowotwory niezłośliwe.

Do nowotworów niezłośliwych zaliczyć można gruczolaka potowego, naczyniaka rogowaciejącego, a także włókniaka, mięśniaka gładkokomórkowego oraz tłuszczaka. Z kolei na pograniczu nowotworu niezłośliwego oraz złośliwego jest naczyniośluzak, który dotyczy głównie kobiet między 24 a 40 rokiem życia. Może osiągać spore rozmiary sięgające nawet 20 cm. Występuje w sposób ogniskowy, warto podkreślić, że nacieka tkanki, ale nie daje przerzutów. Leczenie polega na chirurgicznym usunięciu zmiany z zachowaniem dużego marginesu zdrowej tkanki.

Z kolei do najczęściej występujących nowotworów złośliwych sromu należy płaskonabłonkowy rak sromu. Rozwija się głównie na podłożu dystrofii u kobiet starszych. Kobietami najbardziej narażonymi na chorobę są panie leczone w przeszłości na raka szyjki macicy.

2. Stany przedrakowe.

Stanem przedrakowym jest śródnabłonkowa neoplazja sromu. Wyróżnia się jej 3 stopnie:

  • mały;
  • średni;
  • duży.

Rak śródnabłonkowy sromu zalicza się do dużego stopnia. W związku z tym, w grupie tej można wyróżnić raka przedinwazyjnego oraz dystrofię hiperplastyczną z atypią. Objawem klinicznym jest ból, świąd oraz pieczenie. Obrazem klinicznym z kolei jest pojedyncza lub rozsiana grudka z nadbarwliwością. Zmiana posiada głównie kolor czerwony, biały, brązowy lub czarny.

Sklep Spirulina
Sklep Spirulina

Rozpoznanie choroby obejmuje badanie histopatologiczne wycinków, które pobierane są ze sromu. Miejsca pobierania wycinków wyznaczane są za pomocą testu z kwasem octowym oraz błękitem toluidyny. W różnicowaniu należy wziąć pod uwagę kłykciny kończyste, czerniaka lub inwazyjnego raka sromu.

Leczenie uwarunkowane jest stopniem nasilenia choroby oraz wiekiem pacjenta. Zmiany stopnia małego i średniego mogą samodzielnie ulegać regresji, zwłaszcza jeśli ich powstawanie związane było z zakażeniem HPV. Zmiany dużego stopnia u młodych kobiet usuwa się stosując zabieg wycinania w granicach zdrowych tkanek. Z kolei u starszych rozważa się usunięcie sromu.

3. Rak sromu.

Aż 90% raków sromu tworzą nowotwory płaskonabłonkowe. Rak sromu występuje u 3,5 % kobiet leczonych na skutek liszaja twardzinowego sromu. Warto podkreślić, że u niektórych osób rak sromu postępuje w sposób bezobjawowy na niezmienionej w żaden sposób skórze. Objawem jest egzo lub endofityczny guz, który często występuje wraz z owrzodzeniem zlokalizowanym na wargach większych. Objawy w obrębie łechtaczki i cewki moczowej występują w 15%. Rak rozwija się dając przerzuty drogą naczyń limfatycznych, pierwotnie do węzłów pachwinowych powierzchownych oraz głębokich, w dalszym etapie do miednicy mniejszej.

Objawem raka sromu jest świąd, ból, krwawienie oraz uczucie dyskomfortu z jednoczesnym wyczuwaniem guza sromu, a także utrudniony proces oddawania moczu oraz stolca.

Diagnostyka raka musi obejmować pobranie wycinka sromu do badań histopatologicznych. W różnicowaniu należy brać pod uwagę nowotwory niezłośliwe, endometriozę, kłykciny kończyste, liszaja twardzinowego sromu, czerniaka sromu.

Najskuteczniejszym leczeniem raka sromu jest leczenie chirurgiczne. Jeżeli natomiast operację uznaje się za mało radykalną lekarz zleca wówczas wykonanie leczenia uzupełniającego w postaci radioterapii. W przypadku zawansowania klinicznego choroby zaleca się wykonanie operacji wytrzewienia przedniego, tylnego lub całkowitego.

Niekiedy lekarz postanawia przeprowadzić radio i chemioterapię z zastosowaniem bleomycyny. Po zmniejszeniu się guza wykonuje się wówczas zabieg chirurgiczny.

Wskazówka

Chemioterapia jako samodzielna forma leczenia nie jest rekomendowana, ze względu na małe efekty terapeutyczne.



Polecane produkty:

Bibliografia

  1. Banaszewska B., Basta A., Borowski D., Bręborowicz G., Położnictwo i Ginekologia, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2007.

Zapisz się do newslettera!

Kategorie wpisów

Najpopularniejsze w Zdrowie

Zostań z nami

Polecane artykuły

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *