Zmiany skórne w bielactwie nabytym stanowią główny objaw rozwijającej się choroby. Ich obecność, szczególnie na odsłoniętych częściach ciała może być przyczyną społecznej izolacji pacjenta, a także rozwoju problemów o podłożu psychicznym.
Bielactwo nabyte
Bielactwo nabyte to choroba przewlekła, która wynika z uszkodzenia i ostatecznie zniszczenia melanocytów. Objawia się występowaniem na skórze plam depigmentacyjnych. Mimo że choroba może wystąpić w każdym wieku aż u 50% przypadków rozwija się u osób przed 20 rokiem życia. Tak zwane objawy bielacze to białe, niełuszczące się plamy posiadające wyraźne granice, bez oznak zapalnych.
Obecność tego rodzaju zmian może stanowić duży dyskomfort psychiczny dla osoby chorej przekładając się na chęć izolacji od społeczeństwa. Warto podkreślić, że leczenie bielactwa to duże wyzwanie dla dziedziny jaką jest dermatologia. Postępowanie medyczne obejmuje przede wszystkim uświadamianie pacjenta, psychoterapię, kamuflaż kosmetyczny oraz aktywne leczenie farmakologiczne i chirurgiczne.
Zmiany skórne w bielactwie nabytym – leczenie
Bielactwo nabyte objawia się licznymi, symetrycznymi jedno lub obustronnymi plamami depigmentacyjnymi, które zlokalizowane są głównie w miejscach eksponowanych na działanie promieni UV tj. twarz, szyja, dekolt, kończyny górne, dolne. Plamy wykazują mocno odgraniczony charakter od skóry zdrowej, z kolei w przypadku owłosionej skóry głowy, często dochodzi do zjawiska odbarwienia włosów.
Należy podkreślić, że przebieg bielactwa jest wieloletni, a nieleczony może postępować. Zwykle jednak odbarwienia utrzymują się na stałym poziomie. Objawy bielactwa często współistnieją z innymi chorobami autoimmunologicznymi. Szczególnie obserwuje się występowanie chorób tarczycy, reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczycę oraz łysienie plackowate.
Sposoby leczenia
W terapii zmian skórnym w bielactwie nabytym bierze się pod uwagę wiek chorego, postać kliniczną bielactwa, rozległość plam oraz dynamikę procesu chorobowego. Pierwszą metodą leczenia jest terapia miejscowa, w dalszym etapie terapia ogólnoustrojowa.
Leczenie miejscowe
Wśród metod miejscowego leczenia wyróżnia się:
- glikokortykosteroidy;
- inhibitory kalceneuryny.
1. Glikokortkosteroidy.
Metoda rekomendowana jest w przypadku pojedynczych zmian skórnych, które zajmują niewielką powierzchnię na skórze. Brak efektywności miejscowego stosowania glikokortykosteroidów przez okres dwóch miesięcy jest wskazaniem do przerwania leczenia.
2. Inhibitory kalceneuryny.
Wykazują silne działanie immunosupresyjne i przeciwzapalne. Metoda szczególnie polecana jest w leczeniu miejscowym i stanowi alternatywę dla GKS.
Leczenie ogólne
Do terapii ogólnej zalicza się:
- PUVA;
- NB-UVB;
- laser excimerowy.
1. PUVA.
PUVA należy do najbardziej znanych i powszechnie stosowanych sposobów leczenia bielactwa. Polega na ekspozycji skóry na działanie promieni UV (320-400nm) po wcześniejszym doustnym zastosowaniu psolarenów, których celem jest pobudzenie nieaktywnych melanocytów do syntezy melaniny. Warto podkreślić, że wyraźne efekty zauważa się szczególnie u osób z ciemnym fototypem skóry, a także ze zmianami występującymi w obrębie twarzy i kończyn.
2. NB-UVB.
Narrowband UVB, a więc wąskopasmowa UVB-terapia to obecnie najczęściej rekomendowana ogólna terapia stosowana zarówno u dzieci jak i dorosłych. Fale o długości 311 nm aktywują proces melanogenezy oraz proliferację i dojrzewanie aktywnych melanocytów w miejscach, gdzie nie występują komórki barwnikowe, a co za tym idzie melanina. Zaletą tej metody w odróżnieniu od PUVA jest brak występowania działań niepożądanych, które powiązane są z przyjmowaniem psoralenów,
3. Laser excimerowy.
Laser excimerowy wykorzystuje wiązkę światła o długości 308 nm. Największą efektywność zauważa się bowiem w tzw. stabilnych ogniskach bielaczych, które obejmują 30% powierzchni ciała, zwłaszcza w obrębie twarzy.
Leczenie chirurgiczne
Zabiegi chirurgiczne wykonywane są w przypadku bielactwa segmentowego o stabilnym przebiegu w okresie ostatniego roku. Mowa tu o stałej wielkości plam bielaczych, braku nowych oraz braku bliznowacenia skóry. Metoda chirurgiczna polega na przeszczepie melanocytów z obszarów skóry zdrowej do miejsc bielaczych. Zabiegi te stosuje się u osób, u których inne metody zawiodły. Warto podkreślić, że przeszczepy uznawane są za bezpieczną, a także skuteczną metodę terapii stabilnego bielactwa.
Podsumowanie
Bielactwo to choroba o wielokierunkowej etiologii, która wciąż nie została jasno określona. Metoda leczenia mimo żmudnej pracy powinna być indywidualnie dobrana do każdego pacjenta, biorąc pod uwagę rozmiar plam bielaczych, ich rozmieszczenie, a także tempo rozwoju choroby.
Bibliografia
- Osińska M., Rysiak E., Kosmetologia Estetyczna, Zmiany skórne w bielactwie nabytym – możliwości terapeutyczne, 5/2017.
Polecane produkty:
|
Olej z czarnego kminku
Olej z czarnego kminku tłoczony na zimno zachowuje wszystkie, cenne substancje m.in. witaminę E oraz niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe. Jego działanie to dokładne nawilżanie, szybsza regeneracja, poprawa wyglądu skóry ... Zobacz więcej... |
|
Czarnuszka siewna
Czarnuszka ma zastosowanie w różnego rodzaju problemach skórnych. Jest wykorzystywana w zwalczaniu trądziku, blizn, zakażeń wirusowych, bakteryjnych i grzybiczych, alergii, a także suchej skóry, również głowy (np. łupież). Zobacz więcej... |
