Budowa ucha

Narząd jakim jest ucho odpowiedzialny jest za zmysł równowagi, a także odbieranie bodźców dźwiękowych, które przekształcane są w drgania mechaniczne, a następnie w impulsy nerwowe.

Narząd słuchu

Ucho to narząd zmysłu, który zapewnia podstawowe funkcjonowanie i postrzeganie świata zewnętrznego przez człowieka. Należy podkreślić, że bez odpowiedniej jego pracy nie jest możliwy rozwój mowy. Ponadto narząd słuchu jest zarówno anatomicznie jak i czynnościowo powiązany z narządem równowagi, który znajduje się w obrębie ucha wewnętrznego.

Budowa ucha

Ucho składa się z trzech części. Należy do niej:

• zewnętrznej;
• środkowej;
• wewnętrznej.

Wskazówka

Ucho zewnętrzne oraz środkowe odpowiada za odbiór bodźców słuchowych, ucho wewnętrzne z kolei zawiera narządy warunkujące równowagę.

1. Ucho zewnętrzne.

Ucho zewnętrzne buduje małżowina uszna oraz przewód słuchowy zewnętrzny. Małżowina uszna skupia oraz przewodzi falę dźwiękową do przewodu słuchowego zewnętrznego, przez co odgrywa kluczową rolę w procesie lokalizacji dźwięku. Stanowi fałd skórny, który zlokalizowany jest na elastycznej tkance chrzęstnej. Z kolei w przewodzie słuchowym następuje wzmocnienie poziomu ciśnienia dźwięku od 1000 Hz do 2500 Hz, a więc w zakresie częstotliwości mowy. Przewód słuchowy zbudowany jest z tkanki chrzęstnej, która pokryta jest skórą z licznymi gruczołami woskowinowymi. Ich zadaniem jest produkcja woskowiny, która zapobiega dostawaniu się zanieczyszczeń w głąb przewodu słuchowego. Ucho zewnętrzne od ucha środkowego oddziela błona bębenkowa.

2. Ucho środkowe.

Ucho środkowe przypomina nieco przestrzeń powietrzną połączoną z otoczeniem trąbką słuchową, która kończy się w nosogardzieli ujściem gardłowym. Głównym celem trąbki słuchowej jest wyrównanie różnicy ciśnień powietrza między uchem środkowym, a uchem zewnętrznym. Proces ten zachodzi podczas mówienia, przełykania śliny czy ziewania. Ucho środkowe wzmacnia i doprowadza fale dźwiękowe do ucha wewnętrznego.

Ucho środkowe buduje:

• błona bębenkowa;
• kosteczki słuchowe;
• trąbka słuchowa;
• powierzchnia zewnętrzna okienka owalnego.

1. Błona bębenkowa.

Oddziela przewód słuchowy zewnętrzny od ucha środkowego, a także zamienia fale dźwiękowe w drgania mechaniczne pobudzając jednocześnie kosteczki słuchowe.

2. Kosteczki słuchowe.

Należy do nich młoteczek, kowadełko i strzemiączko. Młoteczek po jednej stronie połączony jest z błoną bębenkową, z drugiej zaś z kowadełkiem. Kowadełko łączy się ze strzemiączkiem, z kolei ono łączy się z błoną okienka owalnego. Zadaniem kosteczek słuchowych jest wzmocnienie drgań błony bębenkowej oraz doprowadzenie ich do ucha wewnętrznego. Ważną rolę odgrywają w uchu środkowym dwa mięśnie – napinacz błony bębenkowej, który podczas rozluźnienia niweluje drgania mocnych dźwięków oraz mięsień strzemiączkowy, który wykazuje analogiczną funkcję.

Ciekawostka

Kosteczki słuchowe należą do najmniejszych struktur kostnych organizmu.

3. Trąbka słuchowa.

Trąbka słuchowa (trąbka Eustachiusza) to kanał, który łączy ucho środkowe z gardłem i posiada długość 35 mm. Zwykle jest zamknięta jednak może nastąpić jej otwarcie, w celu wyrównania ciśnienia powietrza w uchu.

3. Ucho wewnętrzne.

Ucho wewnętrzne tworzy:

• okienko owalne przedsionka – błona, która bezpośrednio łączy się ze strzemiączkiem i ułatwia proces przejścia drgań z ucha środkowego do ślimaka;
• okienko okrągłe ślimaka – jest błonką, która nie łączy się od zewnątrz z żadną z kostek, jednak może przekazywać drgania do wnętrza ślimaka;
• ślimak – stanowi najważniejszą część ucha wewnętrznego. To długi zwężający się kanał zwijający się spiralnie wypełniony płynem, w którym zawieszone są kryształki CaCO3. Wewnątrz ślimak przedzielony jest dwoma błonami – podstawową i przedsionkową. Dzielą one ślimaka na 3 komory, które noszą nazwę – schody przedsionka, ślimaka oraz bębenka. W komorze schodów ślimaka znajduje się narząd Cortiego, którego uszkodzenie przyczynia się do całkowitej głuchoty;
• nerw słuchowy.

Struktury odpowiedzialne za równowagę organizmu to:

• kanały półkoliste;
• woreczek;
• łagiewka.

Bibliografia

1. Caputa M., Celichowski J., Chabowski A., Górska M., Górski J., Jefimow M., Jurkowska G., Knapp M., Krutki P., Rogowski M., Smoleński O., Wierzba T., Zalewska R., Piotrowska M., Fizjologia Człowieka, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010.

	Czarnuszka siewna Czarnuszka ma zastosowanie w różnego rodzaju problemach skórnych. Jest wykorzystywana w zwalczaniu trądziku, blizn, zakażeń wirusowych, bakteryjnych i grzybiczych, alergii, a także suchej skóry, również głowy (np. łupież). Zobacz więcej...
	Olej z czarnego kminku Olej z czarnego kminku tłoczony na zimno zachowuje wszystkie, cenne substancje m.in. witaminę E oraz niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe. Jego działanie to dokładne nawilżanie, szybsza regeneracja, poprawa wyglądu skóry ... Zobacz więcej...