Kiła to układowa choroba zakaźna, która należy do grupy chorób wenerycznych. Przenoszona jest w wyniku bezpośredniego kontaktu z drugą osobą, najczęściej podczas stosunku seksualnego.
Kiła – przyczyny
Kiła to bakteryjna choroba zakaźna wywołana przez krętka bladego (łac. Treponema pallidum ssp. pallidum). Czynnik chorobotwórczy (bakteria) przedostaje się do organizmu człowieka poprzez uszkodzoną skórę lub też nieuszkodzoną błonę śluzową zwykle podczas kontaktu seksualnego. Wówczas mowa o tzw. kile nabytej. Do zakażenia krętkiem bladym może dojść również na drodze przezłożyskowej, wówczas kiła posiada charakter wrodzony.
Rodzaje kiły
Ze względu na różny charakter zarażenia wyróżnia się kiłę:
- nabytą;
- wrodzoną;
- wczesną;
- późną.
1. Kiła nabyta.
Do zarażenia dochodzi do skutek bezpośredniego kontaktu, głównie drogą płciową. Istnieje również możliwość zarażenia się przez pocałunek, gdzie objawy osoby chorej występowały w gardle lub jamie ustnej. Głównym jej symptomem jest owrzodzenie, z którego może wydostawać się treść ropna. Z biegiem czasu dochodzi do powiększenia węzłów chłonnych, pojawia się również wysypka na skórze oraz błonach śluzowych w postaci grudek. Po pewnym czasie zmiany te ustępują, a kiła przechodzi w tzw. fazę utajenia. Nie oznacza to jednak, że choroba nie daje o sobie znać. Często wywołuje zmiany w układzie nerwowym wywołując tzw. kiłę układu nerwowego.
Diagnostyka na wskazanie kiły obejmuje badanie serologiczne, z kolei jej terapia polega na leczeniu objawów związanych z układem nerwowym. Jej leczenie powinien objąć lekarz dermatolog-wenerolog. Należy podkreślić, że stosunkowo wcześnie wykryta kiła jest całkowicie wyleczalna.
2. Kiła wrodzona.
Do zakażenia dochodzi w życiu płodowym, gdzie dziecko zaraża się krętkiem bladym od matki poprzez łożysko. Należy podkreślić, że konsekwencje tej sytuacji mogą być bardzo przykre. Może wówczas dojść do poronienia, urodzenia dziecka niezdolnego do dalszego życia, a także dziecka z objawami kiły wczesnej lub późnej.
Należy podkreślić, że kiła wrodzona może mieć charakter wczesny lub późny. W kile wczesnej objawy występują u dzieci do 2 roku życia. Początkowo pojawia się płynna wydzielina w nosie, która przyczynia się do jego niedrożności, a z biegiem czasu nawet do trwałej deformacji kości. Do innych objawów kiły wrodzonej wczesnej należą wypukłe kości czołowe, a szczękowe rozwinięte są na niskim poziomie.
Wskazówka
Wykrycie kiły u kobiety w ciąży przed 16 tygodniem ciąży oraz wdrożenie odpowiedniego leczenia może zapobiec zarażeniu się płodu.
Ponadto u dziecka może pojawić się również:
- żółtaczka;
- anemia;
- powiększenie śledziony, wątroby;
- powiększenie węzłów chłonnych;
- blizna Parrota;
- bezwład kończyn górnych lub przykurcz kończyn dolnych;
- zmiany skórne w obrębie dłoni i stóp.
Z kolei kiła wrodzona późna pojawia się gdy choroba zostaje poddana leczeniu przez pierwsze dwa lata życia dziecka. Początkowo nie daje żadnych objawów, z czasem jednak pojawia się:
- uszkodzenie nerwu słuchowego, co może spowodować głuchotę;
- śródmiąższowe zapalenie rogówki, powodujące ból gałki ocznej, łzawienie, nadwrażliwość na światło oraz utratę wzroku;
- deformacja zębów, które zwykle są szeroko rozstawione.
3. Kiła wczesna.
Kiłę wczesną cechuje wysoka zakaźność, a także występowanie okresów objawowych i bezobjawowych.
- I okres – do 9 tygodnia od zakażenia;
- II okres wczesny – od 9 do 16 tygodnia ciąży;
- II okres nawrotowy – od 16 tygodnia.
4. Kiła późna.
Pojawia się wówczas kiedy choroba nie jest leczona zupełnie lub leczenie jej nie jest odpowiednie.
Jak zapobiec zakażeniu?
Najlepszym rozwiązaniem w zapobieganiu zarażenia się kiłą jest unikanie współżycia lub utrzymywanie go ze stałym, zdrowym partnerem. Mimo to, zaleca się regularne stosowanie prezerwatyw podczas każdego zbliżenia. Należy mieć na uwadze również fakt, że do zarażenia może również dojść poprzez pocałunek gdy objawy dotyczą gardła lub jamy ustnej osoby chorej. Wówczas należy unikać kontaktów z drugą osobą w postaci pocałunków oraz unikać korzystania z tych samych naczyń oraz sztućców.
Bibliografia
1. Seute K., Heimberg E, Ginekologia i Położnictwo, Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2008.
Polecane produkty:
|
Czarnuszka siewna
Czarnuszka ma zastosowanie w różnego rodzaju problemach skórnych. Jest wykorzystywana w zwalczaniu trądziku, blizn, zakażeń wirusowych, bakteryjnych i grzybiczych, alergii, a także suchej skóry, również głowy (np. łupież). Zobacz więcej... |
|
Olej z czarnego kminku
Olej z czarnego kminku tłoczony na zimno zachowuje wszystkie, cenne substancje m.in. witaminę E oraz niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe. Jego działanie to dokładne nawilżanie, szybsza regeneracja, poprawa wyglądu skóry ... Zobacz więcej... |
