Pęcherzyca zwykła

Pęcherzyca zwykła dotyczy przede wszystkim osób w średnim wieku, zarówno mężczyzn jak i kobiet. Przyczyną jej powstawania są autoprzeciwciała skierowane przeciwko desmogleinom.

Pęcherzyca zwykła

Pęcherzyca zwykła to choroba autoimmunologiczna, która cechuje się występowaniem autoprzeciwciał, które skierowane są przeciwko białkom skóry. Choroba występuje z częstotliwością 1-5 przypadków na milion osób rocznie będących głównie w średnim wieku. Cechuje się powstawaniem śródnaskórkowych pęcherzy w obrębie skóry, błon śluzowych, które ulegają rozrywaniu ustępując z pozostawieniem nadżerek. Przebieg choroby zwykle jest przewlekły i nawrotowy. Warto podkreślić, że początkowo choroba należała do śmiertelnych, a przyczyną zgonu były infekcje, zakażenia, niedożywienie czy odwodnienie organizmu chorego.

Przyczyny pęcherzycy zwykłej

Pęcherzyca to choroba o podłożu autoimmunologicznym, która charakteryzuje się obecnością przeciwciał skierowanych przeciwko desmogleinie 3, a następnie desmogleinie 1. Na skutek tego dochodzi do zerwania połączeń pomiędzy keratynocytami w skórze. Utrata łączności pomiędzy komórkami warstwy kolczystej naskórka (akantoliza) przyczynia się do powstawania pęcherzy, a po przerwaniu ich powierzchni nadżerek.

Przyczyną choroby są głównie czynniki genetyczne oraz czynniki środowiskowe. Do przyczyn związanych ze środowiskiem zewnętrznym zaliczamy promieniowanie jonizujące, promieniowanie UV, składniki pokarmowe tj. (herbata, czerwone wino, cebula, czosnek, chili), leki (penicylamina, kaptopryl), używki, stres, pestycydy oraz infekcje wirusowe.

Objawy

Wykwitem pierwotnym w pęcherzycy zwykłej są delikatne pęcherze, które łatwo można przerwać wywołując w ten sposób bolesne nadżerki. Symptomy skórne wykazują skłonność do szerzenia się w sposób obwodowy występując głównie na owłosionej skórze głowy.

Przebieg choroby zwykle jest przewlekły i bezgorączkowy, bardzo rzadko występuje świąd skóry.

U niektórych pacjentów objawy dotyczą również błon śluzowych. Najczęściej lokalizują się w jamie ustnej, gardle, krtani, gdzie powodują ból podczas procesu żucia i połykania.

Odmiany pęcherzycy

Pęcherzyca charakteryzuje się występowaniem kilku odmian. W związku z tym mamy do czynienia z pęcherzycą:

• bujającą – cechuje się przerosłymi ogniskami w fałdach skórnych (pachwiny, naturalne otwory ciała);
• opryszczkowatą – w przebiegu choroby występują zmiany rumieniowo-pęcherzykowe;
• brazylijską – występuje w Ameryce Południowej, przenoszona jest przez ukłucia owadów.

Diagnostyka pęcherzycy zwykłej

W celu diagnostyki choroby wykonuje się badanie przedmiotowe, ocenę histologiczną oraz immunofluorescencję bezpośrednią.

Pęcherzycę zwykłą różnicuje się przede wszystkim z pemfigoidem. W przebiegu tej choroby zmiany są wielopostaciowe, a więc rumieniowo-obrzękowe, pokrzywkowate, pęcherzowe oraz pęcherzykowe. W pemfigoidzie pęcherze są nieco bardziej napięte, przez co trudniejsze do przerwania. Obecne są na skórze niezmienionej chorobowo. Zmianom często towarzyszy świąd.

Pęcherzyca zwykła – leczenie

Podstawą terapii pęcherzycy zwykłej są kortykosteroidy, które mogą być podawane doustnie lub dożylnie. Leczenie rozpoczyna się od zastosowania dużych dawek, które kontynuowane jest do momentu, kiedy przestaną pojawiać się nowe pęcherze. Następnie dawka leków jest zmniejszana. Warto podkreślić, że kortykosteroidy stosowane przez długi czas lub w dużych dawkach mogą wywołać skutki uboczne w postaci obrzęku, nadciśnienia tętniczego, zwiększenia masy ciała, nietolerancję węglowodanów, chorobę wrzodową, osteoporozę czy zaburzenia psychiczne.

Jedną z najskuteczniejszych metod leczenie jest tzw. kuracja skojarzona leków immunosupresyjnych w wysokich dawkach z glikokortykosteroidami. Leczenie powinno obejmować czas kilku tygodni.

Zastosowanie w leczeniu pęcherzycy zwykłej znalazła również plazmafereza. Jest skuteczna w przypadku pacjentów, którzy odporni są na inne metody kuracji.

Leczenie miejscowe pęcherzycy polega na stosowaniu leków o działaniu odkażającym, glikokortykosteroidów, antybiotyków oraz leków przeciwgrzybiczych. Wszystkie produkty występują w formie maści, kremów czy aerozoli.

Bibliografia

1. Putra-Szczepaniak M., Kosmetologia Estetyczna, Pęcherzyca zwykła, 2/2015.
2. Jabłońska S., Chorzelski T., Choroby Skóry, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2002.

	Olej z czarnego kminku Olej z czarnego kminku tłoczony na zimno zachowuje wszystkie, cenne substancje m.in. witaminę E oraz niezbędne nienasycone kwasy tłuszczowe. Jego działanie to dokładne nawilżanie, szybsza regeneracja, poprawa wyglądu skóry ... Zobacz więcej...
	Czarnuszka siewna Czarnuszka ma zastosowanie w różnego rodzaju problemach skórnych. Jest wykorzystywana w zwalczaniu trądziku, blizn, zakażeń wirusowych, bakteryjnych i grzybiczych, alergii, a także suchej skóry, również głowy (np. łupież). Zobacz więcej...