Twarzoczaszka (łac. viscerocranium) to przednia część czaszki (głowy) widoczna podczas patrzenia na człowieka od przodu i z boku. Jej celem jest nadawanie twarzy charakterystycznych rysów (ułożenie i budowa kości twarzoczaszki wpływają na rysy twarzy) oraz ochrona wrażliwych struktur znajdujących się głębiej.
Budowa twarzoczaszki
Twarzoczaszka każdego człowieka składa się aż z 14 elementów i są to:
- 2 kości łzowe (łac. ossa lacrimalia) – znajdują się pomiędzy kością jarzmową, czołową, a szczęką. Budują przyśrodkowe ściany oczodołu, a w ich obrębie wskazać można obecność woreczka łzowego. To właśnie do niego otwiera się kanał łzowy odprowadzający łzy;
- 2 kości nosowe (łac. ossa nasales) – zbudowane wyłącznie z istoty zbitej, pokryte mięśniem podłużnym nosa. W jej obrębie pojawia się też bruzda sitowa dla nerwu sitowego przedniego;
- 2 kości podniebienne (łac. ossa palatina) – tworzą dolną część twarzoczaszki. Pełnią istotną rolę, ponieważ bez nich niemożliwa byłaby prawidłowa wymowa, spożywanie pokarmów, połykanie kęsów pokarmowych. Mają też istotny wpływ na rozwój zębów i występowanie ewentualnych wad zgryzu;
- 2 małżowiny nosowe dolne (łac. conchae nasales inferiores) – parzyste kości twarzoczaszki, leżące w części dolnej ściany bocznej jamy nosowej. W ich obrębie znajdują się ważne wyrostki: łzowy, szczękowy oraz sitowy;
- 2 kości szczękowe (łac. ossa maxillae) – kości szczękowe stanowią struktury kostne, w których lokują się zęby górnego łuku. Składają się z trzonu i wyrostków: czołowego, jarzmowego, podniebiennego, zębodołowego;
- 2 kości jarzmowe (łac. ossa zygomatici) – tworzą boczne części twarzoczaszki i to właśnie od nich w dużej mierze zależy wygląd twarzy. Zlokalizować je można w górnej części policzków, w miejscu, gdzie kobiety tak chętnie nakładają róż i rozświetlacz;
- lemiesz (łac. vomer) – leży u podstawy czaszki z jednej strony, sięgając z drugiej dna jamy nosowej. Jest to kość wydłużonego kształtu, której przekrój poprzeczny przybiera kształt litery V;
- żuchwa (łac. mandibula) – pojedyncza kość znajdująca się najniżej w twarzoczaszce. W jej obrębie lokują się zęby dolnego łuku, a także charakterystyczna bródka (dokładniej: guzowatość bródkowa).
Twarzoczaszka jest więc ścisłym połączeniem wielu różnych kości, które tworzą aparat ochronny i funkcjonalny dla całej głowy. Uzupełnieniem twarzoczaszki są pozostałe kości czaszki, zlokalizowane głównie od góry i od tyłu. Są to:
- kość czołowa (łac. os frontale);
- kość potyliczna (łac. os occipitale);
- kość klinowa (łac. os sphenoidale);
- kość sitowa (łac. os ethmoidale);
- dwie kości ciemieniowe (łac. ossa parietalis);
- dwie kości skroniowe (łac. ossa temporalis).
Składają się one na tzw. mózgoczaszkę (łac. neurocranium).
Funkcje twarzoczaszki
Twarzoczaszka tworzy swoiste, wytrzymałe „opakowanie”, które z przedniej strony chroni mózg przed ewentualnymi uszkodzeniami z zewnątrz. Dodatkowo zabezpiecza inne istotne i delikatne struktury anatomiczne, takie jak:
- narząd wzroku;
- narząd węchu;
- narząd smaku;
- dolne odcinki dróg oddechowych i pokarmowych.
Nieco mniej istotną z punktu widzenia fizjologii funkcją jest nadawanie twarzy charakterystycznych rysów. To właśnie od ułożenia kości twarzoczaszki zależy, czy dany człowiek ma mocniej zarysowane policzki i żuchwę, jaki ma kształt nosa, czy oczy są osadzone bliżej, czy dalej. Wpływa to na ostateczny wygląd człowieka.
Polecane produkty:
|
Kwas hialuronowy tabletki
Kwas hialuronowy znajduje się w skórze, dzięki czemu czyni ją gładką, elastyczną i bez zmarszczek. Z wiekiem jego ilość jednak maleje i należy dostarczać go do organizmu, aby uzupełnić powstające braki … Zobacz więcej... |
|
Kolagen naturalny - skóra i stawy
Kolagen od bioalgi to naturalny, najwyższej jakości hydrolizat kolagenu. Jest to najważniejsze białko, które wpływa na jakość skóry. Jego odpowiednia ilość zapobiega powstawaniu zmarszczek, cellulitu, rozstępów, ... Zobacz więcej... |
Bibliografia
- Bochenek A., Reicher M., Anatomia człowieka, repetytorium, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2014.
- Gworys B., i wsp., Kompendium z anatomii prawidłowej człowieka, Wydawnictwo MedPharm, Wrocław 2013.
